Atina
Her sene 1 Ekim'de "Dünya Kahve Günü" kapsamında kahve tüketimini heveslendirme eylemek ve bu kültürün zenginliğini değişik ülkelerdeki kişilere yaymak düşüncesince etkinlikler düzenleniyor. Kahve yetiştiricilerine dayanak noktası maksadı da haiz etkinlikler, değişik coğrafyaların halkları ortada kültürel etkileşimin artmasına da araştırma görevlisi oluyor.
Yunanistan’da "Yunan kahvesi" yerine bilinen, cezvede, klüz ateşte, gani köpüklenen halde pişirilen Türk kahvesi, asırlardır Anadolu’dan Balkanlar'a denli uzanan serbest yanında coğrafyada günce rutinlerin ayrılmaz yanında parçası konumunda.
Kahvenin kokusu, İstanbul’dan Atina’ya göçen İstanbullu Rumların koyu yerine yaşamış olduğu Palaio Faliro semtindeki kafelerde de derişik pıtrak duyuluyor.
İstanbul'un Kadıköy ilçesindeki Moda semtinden 1990’da Palaio Faliro’ya taşınan Stavros Kaloyannis ve Lena Kaloyannis çifti, Türk kahvesinin tadını da "İstanbul'u hatırlatan" kokusunu da unutamayanlardan.
Stavros Kaloyannis, AA muhabirine İstanbul’daki evlerinde güne sabahleyin kahvesi ile başladıklarını, Moda’da, Emirgan’da içtikleri kahvenin kokusunu hala unutamadıklarını anlattı.
"Kahvenin makbulü kaymaklısıydı"
“Ya sobanın ilişkin koyardık cezveyi veya mangalda küllerin içine. Söylediklerine mucibince en dobra kahve közde pişen kahveydi, kaymaklı da olurdu. Kahvenin makbulü de kaymaklısıydı.” diyen Kaloyannis, kahvenin o devre toplumsallaşma düşüncesince de ehemmiyetli yanında taşıt olduğuna dikkati çekti.
Kaloyannis, Türk kahvesinin kendileri düşüncesince günce yaşamın ayrılmaz yanında parçası bulunduğunun altını çizerek, şunları anlatım etti:
"Hem evde hem kahvelerde, Moda’daki çay bahçesinde, Emirgan’da kahve içerdik. Annem, dedem herhangi yanında daim kahve içerlerdi. Kulüplere giderdik, cemiyetlere giderdik. Orada yanında tavla oynardık, kahvesine. Kahve içerdik. Hanımlar birbirlerini kahveye çağırma ederlerdi, fala bakarlardı. Başka yanında güzelliği vardı o kahvenin, değişik romantikti. Bir kez herhangi yanında tün ezanı özellikle kadınlar, kapının önüne çıkarlardı mahallerde, hepsinin ellerinde kahve olurdu. Yanında ihtimal yanında bisküvi filan vardı. Onlar da otururlardı, sohbetlerini yaparlardı."
"Bir fincan kahvenin kırk sene hatırı vardır." atasözünü anımsatan Kaloyannis, yanında devre İstanbul’da beraberce kahve içtiği arkadaşlarını da özlemle andığının altını çizdi.
Kaloyannis, askerliğini redif zabit yerine yaptığını aktararak, "Anadolu'da, orada fark bana ağırlama edilen kahvelerin hazzı ve hatırı, o ihvan halen aklımda." dedi.
